HET IDEE

– Jongens waren we, maar aardige jongens –

Het moest anders! Wat moest anders? Mijn leven natuurlijk.. Ik had al lang geleerd dat het niet aan anderen lag, niet aan de grote boze buitenwereld maar aan mijzelf. Ook zo nu.

Het is 01:27 u. En de barvrouw kijkt me meewarig aan. 

Ik bevind me in de kroeg op de hoek, de fantastische kroeg op de hoek mag ik wel zeggen! Het is een begrip, een toevluchtsoord genaamd Nescio. Vaak het trefpunt van bijzondere ontmoetingen, vlagen van inspiratie, soms verdriet en misschien wel het allerbelangrijkste; ongecompliceerde pret!

En toch zoom ik uit en zie ik een vriendelijke jongen met goede bedoelingen aan de bar hangen. Hij wil van alles maar blijft regelmatig (terug)vallen in datgene wat hij al kent. Logisch natuurlijk, mensen zijn gewoontedieren, maar als je niet blij bent met bepaalde gewoonten dan kost het verrekte veel moeite om daar wat aan te veranderen. 

De jongen is verdrietig, het ligt niet aan het bier. De mythische Deugniet smaakt zoals alleen een Deugniet de papillen kan verwennen, goddelijk dus. 

Is het de barvrouw? Nee, de half Griekse schoonheid achter de bar is inmiddels een vriendin van hem en ze maakt voornamelijk deel uit van de component pret. Tinderen doen ze samen, zij swiped en hij date het resultaat en neemt de dames steevast mee naar het café waar ze geswiped zijn.

Ondertussen beoordeeld zij de vangst. Dit leidt dikwijls tot hilarische momenten zonder dat het ten koste gaat van iemand, good fun.

Wat het dan wel is? Hij heeft zich zojuist gerealiseerd dat hij na een gesprek aan de bar met een random iemand behoort tot de: Geen daden maar woorden- harde kern. Iedere kroeg kent ze, de mensen die bijvoorbeeld iedere vrijdagmiddag om het hardst de tofste plannen bedenken en de gaafste bedrijven uit niks opzetten, in hun hoofd en vooral aan tafel. Om vervolgens de volgende dag met een houten kop wakker te worden om hun plaats in te nemen in de wachtrij voor de sneltrein van sleur ende schijnzekerheid.

Als je op dat moment zijn vriendin achter de bar had gevraagd of zij hem ook zo zag, dan had ze in alle eerlijkheid waarschijnlijk ontkennend geantwoord, hij is dat type niet, hij doet al tijden dingen die anderen niet doen. Niet omdat het moet maar omdat zijn interesses vaak elders liggen. 

Toch voelt hij zich zo, hij zit hier, alleen aan de bar om half twee ’s nachts op donderdag, vrijdag of is het zaterdag? Zondag misschien?

En zojuist heeft hij weer een belofte met zichzelf gebroken, het was simpel echter niet makkelijk: Ergo daarom is het niet gelukt. De opdracht was zoals zo vaak: Een drankje, misschien twee, maar maak het sowieso niet te laat! Nu is te laat een ruim begrip, maar voor iemand die meestal voor tien uur in bed ligt is half twee betrekkelijk laat. Tijd om hier verandering in te brengen, maar ja is dit niet precies datgene wat ik zo vervloek? 

Want ja, de hij in dit verhaal ben ik natuurlijk, uw auteur. 

Of nou ja, vervloek is wat overdreven, ik hou van gebierosofeer, alleen te vaak heb ik me schuldig gemaakt aan het niet nakomen van afspraken of verbonden die gesmeden werden op ‘die’ avonden. Dus vervloeken is wat overdreven, wat ik wel geleerd heb is dat op dit moment hier aan de bar met mezelf wat afspreken net zo zinvol en betrouwbaar is als vragen aan een hond om niet aan de koekjes op tafel te komen wanneer je de kamer verlaat voor een uurtje of twee. Het zegt niks en je kan het de hond ook niet kwalijk nemen. Datzelfde geldt natuurlijk voor drinken, het deel van de remmingen in je brein zit in je prefrontale cortex, dat deel waar je dus de afspraken mee maakt is precies hetzelfde deel dat je verdoofd met het drinken van alcohol. Dus alle van te voren bedachte stellingen ten spijt, als je diezelfde cellen dronken voert blijft er verdomd weinig over wat zegt dat je beter een glaasje water kan nemen of naar huis moet gaan. Ik weet wel beter.

Maar nu dus niet, nu ben ik aangeschoten.

Auw mijn hoofd, ik was niet aangeschoten.. Dekselse Deugniet! Oh nee, dekselse ik, I do it to myself.

Wat ik wel was, oh ja, ik had een melancholisch moment, neen een moment van besef. Ik ging een richting op die ik mezelf niet per definitie op zag gaan, die ik niet op wilde gaan!!

Dat was het, de richting van Kletsmajoor de Eerste aan de bar. Verhalen te over, daden schier afwezig. Tijd om weer eens de vraag te stellen: Wat wil ik ook alweer met mijn leven? Wat wil ik het aller-allerliefste? Het antwoord weet ik, maar telkens als ik het hardop zeg dan merk ik twijfel en ongeloof bij mezelf. De allereerste tegenwerping is en blijft ook altijd hetzelfde; Daar heb ik toch geen geld voor. 

Toch wel een heel sterk programma wat draait bij mij op de achtergrond, niet: Ik heb er nu even geen geld voor, ik ga ervoor sparen of ik ga het doen. Nee, ik heb er geen geld voor, verdomd definitief en absoluut als uitspraak.

Ok, wat is het dan? Waar heb ik dan geen geld voor? De wereld over reizen per motor natuurlijk! 

Het is eind december 2014, buiten is het koud en binnen staat de beamer aan op de wand van mijn veredelde studentenkamer aan de DeWiltstraat. Het is een superfijne en heerlijk kleine plek en met de beamer kan ik toch 2mx2m op de muur films & series projecteren, maar ook.. Dakar 2015! Wat die gasten doen.. pfoeee. Vooral het kistrijders klassement. Ik weet niet hoe ik mijn bewondering voor deze mensen, nou ja mensen, moet beschrijven. 

In het kistklassement rijden dakar deelnemers met de motor die alles zelf doen. Geen team voor schoonmaken en onderhoud van de motorfiets. Nee, alles zelf! Oh ja en de onderdelen moeten mee in 1 kist van vooraf bepaald formaat. Een van de Nederlandse deelnemers is oud grand prix coureur Jurgen van den Goorbergh. Jurgen gooit hele hoge ogen, is snel, is superfit, maar is bovenal uit het juiste hout gesneden. En dat lieve mensen is altijd het allerbelangrijkste. Even los van het competitie element, maar waar je ook kijkt of het nou een militaire selectie is of een expeditie die uit de hand is gelopen. Het zijn zij die leren genieten van het afzien, zij die het lijden in het moment kunnen omarmen en zij die een ijzeren greep op hun geest hebben. Zij zijn het die prevaleren. 

Belangrijker nog dan kracht en training is de wil te overleven, de wil om af te zien, embrace the suck!

Mensen die dat goed kunnen die hebben bij mij een streepje voor, die vind ik tof. Jurgen is zo iemand, ik zie hem genieten, uitgeput als hij is heeft hij schik, heel veel schik. Hij geniet van de ervaring, de bakken zand en stof en het weinige slapen om vervolgens na een nacht sleutelen weer op je brommer te kruipen om de nieuwe dag aan te vallen.

En terwijl ik daar zit weg te mijmeren dringt de gedachte, nee het besef zich bij me op dat mij dat ook ontzettend tof lijkt! Echt heel heel tof!

Ik besluit het interweb te raadplegen en vraag me af wat deelname kost aan Le Dakar?

Al vrij snel kom ik achter bedragen van ver ten noorden van de € 25.000, tevergeefs, maar toch, raadpleeg ik mijn bankrekening. Deksels -€ 2.000, alweer.. of nee.. nog steeds.

Teleurgesteld zak ik terug op de bank, dat leek me echt zo vet om te doen. Maar iets binnen in me veert onmiddellijk weer op en geeft me een schop onder mijn hol. Niet kijken naar wat niet kan, wat kan er wel? Wat ligt er binnen mijn  cirkel van invloed? 

Hmm eens denken ik heb ooit gehoord van de Antwerpen – Banjul Challenge, hmm het oude continent Afrika, waar natuurlijk de originele Parijs – Dakar (Senegal) over/ doorheen ging. Echter door terrorisme dreiging zijn ze uitgeweken naar Zuid- Amerika. 

Maar hoe vet is dat, om de originele variant te gaan doen? Ik check de website en kom op enorm veel goede tips en een inmiddels iets verouderd kosten plaatje maar hee! Het is een stuk dichter bij mijn – €2.000 dan bij die dik+ €25.000, dit biedt zowaar perspectief.. Hij die zoekt..

Mijn enthousiasme neemt zoals wel vaker grootse vormen aan. Ik denk dat het kan, ook de bestemming Banjul staat me aan. Ik ben eerder in Gambia geweest en ken daar via mijn oom wat mensen. Dan komt de tegenslag/ meevaller: Het valt buiten de schoolvakantie. Oftewel ik kan dan helemaal niet, ik ben leraar en kan niet zomaar twee weken weg buiten de vastgestelde vakantie data. Wat was dan de meevaller? Nou dat ik niet graag in groepen reis, de deal bij deze reis is dat je op elkaar wacht bij de grensovergangen om zodoende samen de papierwinkel in orde te laten maken om de grens over te kunnen steken. Echt een topidee want iedereen die zich er een beetje in heeft verdiept weet dat zelfs in Afrika-light (Marokko niet zozeer, maar Mauritanië weldegelijk) de grensovergangen een uitdaging kunnen vormen. Kortom ik kom tot de enige logische conclusie, dit ga ik zelf doen. Nee, het is geen half twee ’s nachts en ik zit niet met een stuk in mijn kraag te wankelen op een barkruk. Ik besluit het idee te testen bij twee mensen. Beiden lachen ze en zeggen iets in de trant van: “ Haha ja joh heb je een doodswens? Of Mauritanië zit Al Qaida daar niet?” – Geweldig, nu lijkt het me niet alleen een goed idee, nu ben ik ervan overtuigd dat ik dit ga doen. Al die andere dingen, geld voor brandstof, het vervoer überhaupt en oh ja Al Qaida moeten maar even wachten.

Een idee is geboren! Tijd om er een plan van te maken!

– David –