HET PLAN
– A goal is a dream with a deadline –
Dit is te groot voor mij om alleen te doen, met de motor ben ik het gewend om alleen te reizen. De motor, de omgeving en ik, de waarnemer. In een auto is dat toch anders in een auto heb je plek voor meerdere mensen. En een auto is meer vervoer dan wat anders, vervoer dat heel aangenaam gemaakt kan worden door muziek en natuurlijk; gezelschap.
Voor dat gezelschap kan ik eigenlijk maar een iemand bedenken die net zo prettig gestoord is; de enige met wie ik dit ook zou willen doen op dit moment, en een van de weinigen waarvan ik weet dat als hij ja zegt, hij ook daadwerkelijk ja zegt. In deel 1 heb ik het over de barfly die avond na avond of weekend na weekend het hoogste woord heeft aan de toog. Hiermee wil ik zeggen dat kroegideeen en daadwerkelijke plannen met een doel nogal ver uit elkaar liggen. Dit is geen aanklacht, dit is gewoon realiteit; en ik ben hierin niet anders dan anderen, ook ik heb dikwijls “Yes, dat gaan we doen!” Geroepen om er vervolgens de volgende dag niet eens meer aan te denken. Of er wel aan te denken en direct me te realiseren, dat ik dat dus helemaal niet ga doen.
Ik bel Keoma en vertel hem mijn idee, een wild idee maar wel één met de serieuze intentie om er een plan van te maken. Hij is enthousiast, heel enthousiast. En we besluiten om een avond te plannen om in mijn 3 bij 5 appartementje, aan de bartafel te gaan brainstormen.
Keoma:
Vriend en zielsverwant: De dag dat ik Keoma leerde kennen wilde ik hem zijn nek omdraaien.
Jaren geleden woonde ik in een studentenhuis in Arnhem aan de Sonsbeeksingel. Het was er heerlijk smerig en we waren een kleurrijk stelletje malloten. Een meisje was vertrokken en er zou een nieuwe jongen komen wonen op de eerste verdieping, mijn oude kamer.
Ik sliep bij mijn toenmalige vriendin in Rotterdam en werd ’s nachts gebeld. Slaapdronken nam ik de telefoon op, het was Bas, een huisgenoot, of ik belangrijke spullen op de grond had staan naast mijn koelkast omdat die zou gaan ontdooien. In één klap was ik wakker en zag in gedachten mijn computer die naast de koelkast staat in een plas water vonken. Ja, godverdegodver, wat dan? Even een stop vervangen toch?
Het bleek iets anders te liggen, er was sluiting veroorzaakt omdat de nieuwe huisgenoot op zijn eerste dag in een of andere leiding in de muur had geboord en zo het hele huis zonder stroom had gezet. Dit was ’s avonds en kon niet opgelost worden.
De volgende ochtend ben ik vroeg in de auto gestapt en mijn eerste kennismaking met deze huisgenoot was een vrolijke jonge gast met een happy go lucky houding die ik niet begreep op dat moment. Ik weet nog dat ik dacht: Het lef om niet eens sorry te zeggen, terwijl je MIJN huis zonder stroom zet. Maar de ontwapenende glimlach en uitnodiging om die avond even kennis te maken ontaarde in een lege fles wijn en een half lege fles Jim Beam.
Een pact was gevormd, filosofische gesprekken waren gevoerd, de diepte werd niet geschuwd, wij waren vrienden. Klaar.
Vele tripjes Berlijn, nachten in Arnhem, maar ook een vette hike in Schotland verder wist ik dat deze dude die op zijn 17e met de FIETS naar en door Marokko was gefietst dit avontuur niet zou schuwen. Mijn vriend Keoma.
Route:
Een kleine twee weken later is het zo ver, al vrij snel worden we het eens over de route. Aanvankelijk wilden we via Italië naar Tunesië, maar dat betekent dat we daarna door Algerije moeten en dat is niet de meest handige keuze, tevens is deze route langer (lees: duurder) dan af te zakken door Spanje naar Tarifa en daar de boot te pakken naar Tanger, Marokko.
Ok, de route is duidelijk, globaal dan. Want welke grensovergang we waar pakken dat komt allemaal later wel als we ons hebben in gelezen over de do’s en don’ts van grensovergangen in west Afrika. Maar tijdens dit globale plannen komen er al allerlei andere ideeën naar voren: Boulderen in Fontainebleau, Surfen aan de Atlantische kust, gieren kijken in Spanje en natuurlijk boulderen in Oekaimeden, Marokko.
Het wordt dus Nederland, België, Frankrijk, Spanje, Marokko, Western Sahara, Mauritanië, Senegal en Gambia.
De auto:
Op dit moment zijn we beiden in het bezit van twee prachtige Volvo’s uit eind jaren ’60, begin jaren ’70. Nee, geen Amazone, het zijn beiden Volvo 164’s, serieus de meest soepele auto die ik tot op de dag van vandaag gereden heb. Wat een heerlijke bak. Met een 3 liter, 6 cilinder benzinemotor zo sterk maar bescheiden, helemaal omdat we beiden de automatenbak erachter hebben liggen. Man Man wat heb ik genoten van dat ding, de keren dat hij reed in ieder geval. En gelukkig (anders had ik dit nooit kunnen doen) waren we welkom in de garage van de vader en de broer van Keoma; Garage Jacobs in Nuland. Wat hebben wij een uren en een weekeinden gesleuteld, met schik, met geouwehoer, met muziek aan en maar slenteren tussen die enorme wagens. Echt geweldig dat dat gewoon kon.
Vanwaar dan deze introductie, nou we gaan het vervoer uitzoeken. Een Volvo natuurlijk, een vette 850 Estate zoals een Stationwagen bij Volvo heet of een 940 of 740.
Na wat gescroll op marktplaats en de website Speurders blijken dit soort Volvo’s aan de prijzige kant maar niet onbetaalbaar, zeker niet onbetaalbaar.
Echter uit iets meer onderzoek blijkt dat de keuze voor een Volvo (waarbij voor ons de bouwkwaliteit buiten kijf staat, lees: betrouwbaarheid) een hele ongelukkige is. Nogmaals niet vanwege de vraag of we het wel zouden halen met een Volvo, maar omdat blijkt dat in Afrika Volvo’s totaal niet courant zijn. Shit, nieuw plan.
Franse auto’s zijn gewild, Peugeot met name. We kijken elkaar aan.. nope. Of Toyota Landcruisers, maar na een korte blik op marktplaats blijken die onbetaalbaar te zijn voor ons. Ineens begint er een lampje te branden, wat zie je overal in Afrika rijden? Juist Mercedes! Een merk dat tot nu toe totaal geen interesse van ons beiden heeft kunnen wekken. Maar na onderzoek blijkt dat het go-to merk te zijn. Mercedes staat in mijn hoofd gelijk aan de auto waar de fortuinlijke boer zich mee verplaatst en met taxi’s, en nu dus ook met Afrika!
Wederom de marktplaats lakmoesproef en verrek, er zijn er enkele die onder de 1000 euro zijn.
We stellen een budget op en besluiten tot € 750,00 uit te willen geven aan vervoer. Waarschijnlijk aan een Mercedes want de auto heeft twee functies in ons plan:
- Het moet ons in Gambia zien te krijgen*
- Hij moet daar verkoopbaar zijn zodat we iemand blij kunnen maken met een auto die inkomen kan genereren bijvoorbeeld als taxi.
*We hebben afgesproken dat het leuk zou zijn om in Gambia aan te komen, maar dat het doel niet heilig is. Als de auto ermee kapt of we kunnen om een andere reden onze reis niet vervolgen dan is dat wat het is. Vandaar ook de ideeën om te gaan boulderen, surfen en wat er nog meer op ons pad komt gewoon te laten gebeuren. We weten dat we een klein budget hebben en ja zoals de Engelsen dan zeggen: “ Beggers can’t be choosers”
Marktplaats werd ingesteld en de tijd zou onze vriend zijn bij het vinden van een reiskompaan.
Anderhalve maand later vielen we met de neus in de boter, de Nederlandse regering had besloten vanaf dit jaar een extra dieseltax te gaan heffen om vervuilende diesels extra duur te maken in de wegenbelasting. Wat betekende dat voor veel diesel eigenaren het hartstikke duur werd om de wegenbelasting nog langer te betalen.
Mijn wens was vooral om een goede auto naar Gambia te rijden in plaats van het dumpen van oude gare troep. Daarbij was ook mijn wens om de auto ruim voor vertrek aan te schaffen om deze van dichtbij te kunnen bekijken en een onderhoudsbeurt te geven.
Een alert, marktplaats, een Mercedes 300D uit 1986 te koop aangeboden, ergens achter Nieuw- Leusen voor € 750. Ik bied € 600 en mag komen kijken.
Op een goede zaterdag rijd ik met mijn broertje naar een boerengehucht waar ik twee jonge gasten aantref met een enorme witte mercedes. Ik maak een proefrit en sla steil achterover van het comfort en rijgemak. Het is een 3.0 zescilinder diesel. Een tank van een wagen met alles erop en eraan behalve airco. Maar met automaat en open dak. Ik overleg kort met Keoma over de telefoon en besluit de tank mee naar huis te nemen.
Der Jan is aangeschaft, de eerste grote stap in de richting van het avontuur is gezet.
De naam kwam vlak voor vertrek ineens naar boven omdat we beiden onder de indruk waren van de enorme kracht die onze nieuwe reisgezel in zich droeg. Geen turbo, gewoon pure dieselpower.
Der Jan is vernoemd naar Jan Hojer, een Duitse worldcup Boulderaar die zo belachelijk sterk is dat hij regelmatig de grepen van de routes uit de wand trekt.
